En savoir plus
Animacja spoleczno-kulturalna jako nowatorski sposob organizowania dzialalnosci spolecznej i kulturalnej spopularyzowala sie w Polsce z poczatkiem lat dziewiecdziesiatych XX wieku i stala sie pewnego rodzaju odpowiedzia na dominujaca w okresie PRL koncepcje scentralizowanego upowszechniania kultury. Innowacyjnoscia podejscia zafascynowani byli zarowno teoretycy, jak i praktycy dzialalnosci spoleczno-kulturalnej, czego skutkiem staly sie uruchomienie akademickich kierunkow ksztalcenia w zakresie animacji, zmiana nazewnictwa wielu instytucji zajmujacych sie dzialalnoscia spoleczno-kulturalna, a takze organizacja rozlicznych spotkan sluzacych wymianie doswiadczen praktykow czy refleksji teoretykow nad tym nowym zjawiskiem.
Autorka prezentowanej ksiazki poszukuje odpowiedzi na pytanie o uwarunkowania rozwoju tej edukacyjnej strategii dzialalnosci spoleczno-kulturalnej w naszym kraju. Na podstawie przeprowadzonych badan mozna wnioskowac, ze animacja w dzialalnosci kulturalnej w pierwszym dziesiecioleciu transformacji skierowana zostala na niekorzystna dla swego rozwoju sciezke, warunkowana niklym wsparciem procesu jej implementacji ze strony polityki kulturalnej panstwa. Brak strukturalnego umocowania dziedziny doprowadzil do tego, ze jej rozwoj opieral sie na pojedynczych inicjatywach i dzialaniach, nie zas na rzetelnie zaprojektowanym procesie profesjonalizacji.
"Rozprawa jest kompendium wiedzy na temat przemian w polityce kulturalnej i organizacji zycia kulturalnego w naszym kraju lat powojennych, ze szczegolnym wyeksponowaniem przeksztalcen okresu transformacji spoleczno-kulturowej zainicjowanej wydarzeniami 1989 roku. (...) Na tle szczegolowego opisu tych zjawisk najbardziej wartosciowe w jej warstwie tresciowej wydaje sie ukazanie licznych uwarunkowan opisywanego zjawiska. Owe uwarunkowania to stymulatory i bariery rozwoju animacji spoleczno-kulturalnej w naszym kraju".
Z recenzji prof. zw. dra hab. Tadeusza Aleksandra
