En savoir plus
O monografii Andrzeja Zielinskiego moge wyrazic sie w samych superlatywach. Dawno nie mialem do czynienia z dzielem napisanym tak dokladnie pod wzgledem metodologicznym, a jednoczesnie obejmujacym tak solidny korpus materialowy. Metodologia pracy jest w dobrym znaczeniu tego slowa eklektyczna i zawiera zarowno parametry strukturalno-funkcjonalne, jak i semantyczno-kognitywne. Korpus natomiast sklada sie z dziel literatury kastylijskiej od XII do XVII wieku, co samo w sobie jest faktem zaslugujacym na uwage i pochwale. Obecnie bowiem w Polsce bardzo rzadko mamy do czynienia z pracami z zakresu hiszpanskiego jezykoznawstwa diachronicznego, a z napisanymi na podstawie tak obszernego korpusu - praktycznie wcale.
Przedmiotem monografii sa kastylijskie konstrukcje peryfrastyczne (opisowe) skladajace sie z formy osobowej czasownika posilkowego oznaczajacego ruch, morfemu laczacego (w niektorych przypadkach) i tzw. verbum infinitum, czyli niefinitywnych form czasownika, a mianowicie: bezokolicznika (infinitivus), imieslowu (participium) i imieslowu przyslowkowego (gerundium). Tematem pracy sa zatem struktury, ktore na plaszczyznie gramatycznej stanowia sui generis wyroznik jezyka hiszpanskiego nie tylko wsrod innych grup jezykowych (np. slowianskich, germanskich itd.), ale nawet wsrod jezykow romanskich. Hiszpanski posiada bowiem - np. w odroznieniu od francuskiego - bardzo liczne konstrukcje peryfrastyczne z nieosobowymi derywatami czasownika. Monografia ma zatem wymiar nie tylko sensu stricto opisowy, lecz takze ogolnojezykoznawczy, poniewaz przedstawia zjawisko nieistniejace w innych jezykach lub istniejace najwyzej w formie sladowej.
Z recenzji prof. dr. hab. Wiaczeslawa Nowikowa
