En savoir plus
Babasi bebegi görebilsin diye cocugu kucagima alip cama yaklastiriyorum. Bebek minik ellerini babasina uzatiyor. Yasli adam, ihtiyarlik lekeleriyle bezeli, ince parmakli, hünerli ellerini ogluna uzatiyor. Iki minik, iki büyük el soguk cama carpiyor. Görüs bitti diye bagiriyor nöbetci. Parmakliklar arkasindaki adamin, yasli babanin, minik bebegin gözlerinde biriken yaslar, o an okyanus kadar bir damla olup görüs hücresini dolduruyor.
Oya Baydar, yine unutulmayacak incelikte bir metin sunuyor okuruna; olaylarla degil anlik duygularla anlatilan bir yasamöyküsü, bir cesit otobiyografik roman bu. Öyle anlar vardir ki, bir bakis, bir ses, bir mimik; insana, dünyaya, yasamanin essiz güzelligine ya da derin kederine dair cok sey anlatir. O anin duygusunu sadece biz biliriz, biz hissederiz. O anlar yalnizca bizimle vardir.
Yetim Kalacak Kücük Seylerde Oya Baydar o anlari derliyor; yetim kalmasinlar, baskalarinda yasasinlar diye. Cünkü, An gelir, gitme vaktidir.
