En savoir plus
Opowiadanie siebie stanowi probe paralelnego odczytania Dziennikow i opowiadan Higuchi Ichiyo jako tekstow literackich, w ktorych autorka tworzy swoje oblicza: ubogiej poetki, glowy rodziny, zakochanej uczennicy, pisarki. Analiza wizerunkow Ichiyo jest poprzedzona szczegolowym studium stylu i narracji Dziennikow, podkreslajacym wystepujace w nich zabiegi formalne, symbolike tytulow i kompozycji, liczne antycypacje i zmiany punktu widzenia. Wyjatkowe miejsce zajmuje w tej czesci ksiazki zagadnienie konfrontacji wlasnego wizerunku ze spojrzeniem innych oraz bedace jej wynikiem poczucie osamotnienia. To samo zagadnienie powraca w analizie opowiadan Otsugomori (Wigilia Nowego Roku, 1894), Yamizakura (Wisnie o zmierzchu, 1892), Yuki no hi (Sniezny dzien, 1893), Yamiyo (Mroczna noc, 1894), Wakaremichi (Na rozstaju, 1896), Takekurabe (Dorastanie, 1895-1896) i Nigorie (Blotnista woda, 1895), ktorych bohaterki przypominaja autorke Dziennikow, bedaca rownoczesnie podmiotem mowiacym i przedmiotem opowiadania.
Zastosowana w ksiazce Katarzyny Sonnenberg perspektywa porownawcza pozwala na odnalezienie podobienstw miedzy Dziennikami i opowiadaniami na poziomie stylu, narracji, obrazowania i tworzenia postaci. Podkresla rowniez powtarzalnosc poruszanych przez Ichiyo tematow, ktora sprawia, ze wybrane utwory mozna uznac za alternatywne wersje jednej opowiesci.
