En savoir plus
Czy smierc jest stanem nieodwracalnym? Czy czlowiek powinien godzic sie ze smiercia? Czy zdolny jest do wskrzeszenia umarlych? Pytania te zadal sobie niegdys Nikolaj Fiodorow (1829-1903) - jeden z najoryginalniejszych rosyjskich myslicieli, wizjoner, tworca bodaj najbardziej maksymalistycznej koncepcji filozoficznej w dziejach, prekursor renesansu religijno-filozoficznego w Rosji.
Odpowiedzia na nie stala sie filozofia "wspolnego czynu". Fiodorow byl niezachwianie przekonany, ze czlowiek jest zdolny do wskrzeszenia wszystkich zmarlych przodkow i definitywnego wykorzenienia smierci z bytu. Jest to jego pierwszy i jedyny obowiazek. Czyn ow rownalby sie ontologicznemu przeobrazeniu oraz zbawieniu calosci wszechswiata. Wskrzeszenie umarlych to ludzka odpowiedz na zmartwychwstanie Chrystusa. To swoista interpretacja "zlotej zasady" patrystyki: "Bog stal sie czlowiekiem, aby czlowiek stal sie bogiem". To wreszcie postulat personalizmu doprowadzonego do ostatecznych granic -wyraz pragnienia wskrzeszenia do zycia Innego.
Niniejsza ksiazka jest pierwsza polskojezyczna monografia o tym nader oryginalnym, a przy tym slabo znanym myslicielu. Usiluje ukazac zarazem wielowarstwowosc i zlozonosc jego mysli, jak i spajajaca wszystko idee wskrzeszenia. Stara sie zrekonstruowac wewnetrzna logike jego koncepcji, podejmuje sie zadania jej systematyzacji. Jest proba pokazania, ze szalona i calkowicie nieprawdopodobna na pierwszy rzut oka koncepcja wcale szalona nie jest.
