En savoir plus
W strone mroku, w strone swiatla to studium poswiecone francuskiemu romantyzmowi analizowanemu z perspektywy dynamicznej wyobrazni symbolicznej, okreslajacej warstwe gleboka prozy i poezji Théophile'a Gautiera, Gérarda de Nervala i Victora Hugo. Przyjeta metodologia uwzglednia propozycje Gastona Bachelarda i Gilberta Duranda, bierze tez pod uwage perspektywe mitokrytyczna i mitoanalityczna (m.in. studia Pierre'a Brunela i Jean-Jacques'a Wunenburgera).
Mimo roznic w konstrukcji swiata przedstawionego i odmiennych imaginacyjnych sposobow pokonywania bolu istnienia, powinowactwo poetyckiego obrazowania, podobienstwo w ukazywaniu niestabilnosci lub wrogosci zywiolow przyrody, a takze powracajaca tematyka melancholii sa w pisarstwie francuskich romantykow uderzajace. Mniej lub bardziej jawna jest tez obecnosc obrazu smierci jako punktu dojscia i ostatecznej epifanii.
Przedstawiona w studium refleksja badawcza dotyczy ikaryjskosci jako metafory marzenia o locie bez granic oraz dwoch istotnych doswiadczen egzystencjalnych: pograzenia w ciemnosci i pragnienia wyjscia na swiatlo. Doswiadczenia te moga sie ujawniac w postaci antytetycznej (mrok - swiatlo), inwersyjnej (mrok/swiatlo/mrok/...) lub jako synteza (mrok = swiatlo). Dynamika mroku i swiatla analizowana jest w odniesieniu do warstwy fabularnej i symbolicznej omawianych utworow: Panna de Maupin i Kapitan Fracasse Gautiera, Czlowiek smiechu Hugo, Nuits d'Octobre i Aurelia Nervala, wybranych dziel poetyckich (mistyczne poematy Neryala i Hugo), a takze tekstow innych pisarzy, nie tylko romantykow - i nie tylko francuskich.
