En savoir plus
Praca krakowskich antropologow i socjologow jest poswiecona procesom uspoleczniania miejsc, a wiec owych szczegolnych form, jakie ludzie nadaja przestrzeni, w ktorej zyja i dzialaja.
Autorzy podejmuja polemike z dwiema tradycjami badania spolecznych procesow uspoleczniania przestrzeni. Pierwsza wiaze sie z pojmowaniem miejsca jako tego, co lokalne, geograficznie usytuowane i bezposrednio doswiadczane. Zdaniem tworcow prezentowanego tomu miejsca nie nalezy utozsamiac z lokalnoscia. Miejsce nie musi byc obszarem zamknietym, majacym wyrazne i trwale granice. Lokalnosc odnosi sie do relacji, dzialan i tresci spoleczno-kulturowych wystepujacych w niewielkiej skali przestrzennej. Natomiast miejsce jest spoleczna organizacja przestrzeni realizowana poprzez dzialania oraz relacje istniejace i rozgrywajace sie w roznych przestrzennosciach spolecznych, nie tylko malej skali. Druga tradycja kaze owa wieloskalarnosc procesow i oddzialywan laczyc jedynie z wielkimi skupiskami ludnosci: metropoliami i duzymi osrodkami miejskimi, ktore niejako z definicji pelnia role wezlow w sieci oddzialywan globalnych, regionalnych czy lokalnych.
Prezentowane w niniejszym tomie studia terenowe, zrealizowane w Polsce, Slowacji, Macedonii, Belgii i na Ukrainie, z daleka od wielkich miast, na tzw. prowincji - zaprzeczaja tej tezie. Takze ludzie zyjacy w malych osrodkach doswiadczaja multiskalarnosci rzeczywistosci spolecznej i sa zmuszeni konstruowac swoje miejsca, negocjujac pomiedzy oddzialywaniami a wplywami roznych skal przestrzennych oraz zakresow instytucjonalnych.
