Mehr lesen
Her kalp atisinin bir hikayesi vardi.
Bestegül her sabah yaptigi gibi, o sabah da okula gitmek icin evden ayrildiginda, kaderinin on üc diger insanla birlesecegini henüz bilmiyordu. O sabah metroya bindi ve son duraga kadar seyahat etti fakat son duraktan cikamadi. Onunla beraber diger on üc kiside metro istasyonunda mahsur kaldi ve o an ortak hikayelerinin ilk kalp atisi kulaklari sagir etmeye basladi.
Enkaz altinda mücadele etmeleri gereken seyler vardi.
Aclik, susuzluk, özlem, keder, hüzün, ölüm...
Kalpleri korkuyla carparken ansizin aralarindan biri öldü ve digerleri de ilginc sebeplerle onu bir bir takip etti. Tüm bu ölümler kalplerinde ve beyinlerinde derin izler birakirken, yapabildikleri tek sey enkaz altindan kurtarilmayi beklemek oldu.
Simdi birimiz buradan cikacak, kurtulacak. Cekildigimiz fotograflari alip bir cerceveye koyacak, cerceveyi bir duvara asacak, gecip karsisina bizi izleyecek. Zaman o anda donacak. Simdi birimiz sag kalacak ama solu ölmüs olacak. Birimiz, birimizin duvarina asilmis bir cercevenin icinde yaslanacagiz. Birimiz icin sarki bitecek, fakat her ikimiz de dans etmeyi birakacagiz.
Anliyor musun
Anlamiyorsun.
Cünkü beni duymayi biraktin.
Zaten, ben de konusmayi...
