Ulteriori informazioni
Varligin kayboldugu bu anlarda, bu sonsuz ucuculukta, zevkin icindeki bu saf süzülüste seni neredeyse affediyorum; bollasmis coraplarini, yamulmus ayakkabilarini, kahvaltida yaktigin ekmekleri, kirik bir klarnetin tuslarini animsatan eksik gömlek dügmelerimi neredeyse affediyorum...
Seni dinledigimde, senin o pervasiz, sakin, hayvansi solugunu hissettigimde, sabahin nemini tirasli koltuk altlarinda soluyarak bedeninin yaninda, sonsuza kadar sapasaglam duracagima ikna oluyorum.
Affet beni. Duvar piyanolarini ve senin cesaretini, bagimsizligini, gururunu, markete olan borclarini, ödenmemis faturalarini, kürtajlarini, eskimis pantolonlarindaki sarap lekelerini, sonsuz derecede sorunlu gelecegi anlamami engelleyen Katolik okulunu affet. Sonunda evde yalniz kaldigimizda masalarin üzerindeki mumlari yakar, pilli radyoyu acar ve bana dokunurdun, gömlegimden tutarak kendine cekerdin ve dudaklarin gerdanimda, kulaklarimda, alnimda gezinir, bir bitkininkini andiran huzurla bacaklarimdan cinsel organima cikar, karnima yayilir, gögüs kafesimi ele gecirir ve balkonda havalanan tüylerin narin nesesiyle mobilyalara degmeden süzülerek bedenimde seyrederdin. Uzuvlar özgürlesir, penis büyür, kafa sikintilardan ve kehanetlerden kendini kurtarir, soru ve cevaplarin kutlu ilmihali, muzaffer memnuniyetinin otobani önümde cözülürdü.
Antunes
