Ulteriori informazioni
Hatirlamamak gercekten unutmak midir Artik ihtiyacimiz olmadigini düsündügümüz takvimlerde bulursak ya kendimizi. Yer üstündeki heykeller buz daginin görünen kismi ise sadece Nadide olanda kendi kötülüklerinin yansimasini gördükleri icin birer canavara dönüstüyse yüzey insanlari. Yer altindakini yok etmek, kendi kusurunu örtmenin tek yoluysa. Ölümün anlamsizligi ve fütursuzluguna comak sokabilseydik peki Kötü tesadüfleri degistirebilir miyiz Ebediligimizin icinde faniligimiz soluklaniyorsa. Ya da tam tersi. Ve dünya, ve ev kime ait Hangimiz öz, hangimiz evlatligiz Insan, sadece anilarini geri istiyorsa. Ölümsüzlügü arayan ruhlarimiz, yasam icin ölümün bizzat kendisinin ölümsüz oldugunu kavrayamiyorsa.
Aysegül Bostanci, hepimizin her gün gördügüne baska bir boyuttan bakiyor. Dünyanin dibinden sesleniyor okura. Distopik, karanlik bir evrenden yüzeye cikmis ic ice, sarmal öyküler Bastan sona insani anlatan bir labirentin icinde kayboldukca kendinizi buluyorsunuz.
Takvimler, onlara sahip olan insanlar hakkinda cok sey söyler. Hele benim gibi hangi yilda, kac yasinda oldugunu bilmeyen, gelecegi olmayan insanlara Her adimimizda yeni simdimize ulasiriz diyordu bir takvim yazisi. Oysa yeni simdiler yeni gecmisler olmaya mahkmdur. Hangi duvarda asiliydi acaba o Evin her duvarini bir sene icin ayirdim. Yatak odamin kapisinin solundaki duvar sadece Seksen Yedi yilina ait, antredeki vestiyerin yaninda kalan kücük bosluktaysa Kirk Iki yilinin takvimleri asili. Ne kadar gecmise gidersem o kadar az bulunuyorlar. Sahip oldugum en eski tarihlileri baslarina olmadik kazalar gelmesin diye cati katinda saklarim. Üzerlerinde sevimli yavru kediler, klasik otomobil fotograflari, cicekler, dag manzaralari, tarih sehirler, günes batarken kiyiya vuran dalgalarda kosan güzel kadinlar Disaridan bakarken beni iclerine cekiyorlar sanki.
