Ulteriori informazioni
Stosunki NATO-Rosja rozwijaly sie po zakonczeniu zimnej wojny w nierownomiernym tempie. Nie brakowalo okresow optymizmu (dekada lat 90. XX w.), ale takze kryzysow i momentow dramatycznych (kilkakrotne zawieszanie wspolpracy), a calosciowy bilans jest mocno obciazony wydarzeniami ostatnich lat po rosyjskiej aneksji Krymu. Pogwalcenie przez Moskwe zasad prawa miedzynarodowego i zobowiazan politycznych wobec partnerow zagranicznych oraz pelnowymiarowa wojna informacyjna przeciw Zachodowi, polaczona z prowokacyjnym zachowaniem wojskowym u granic (ladowych, powietrznych i morskich) NATO oraz w cyberprzestrzeni, doprowadzily do kolejnego zawieszenia praktycznej wspolpracy z Bruksela. W takim stanie spraw - co zdaje sie podpowiadac lektura wielu analiz eksperckich - kazdy obserwator znajdzie potwierdzenie dowolnej tezy politycznej, na przyklad o historyczno-strategicznym determinizmie, prowadzacym do niemoznosci utrwalenia wzajemnych stosunkow i nadania im konstruktywnego charakteru, trwalych zasadach rosyjskiej polityki mocarstwowej, "naiwnosci" Zachodu w budowaniu otwartej oferty wspolpracy i czynionych po drodze koncesjach (ze swiata 10 Stosunki NATO - Federacja Rosyjska w swietle dokumentow Realpolitik), ale tez o jego rozwadze w dazeniu do oparcia relacji na fundamencie prawa, wolnosci i demokracji.
