Ulteriori informazioni
Jan Bober nalezy do tych osob, ktorych wspomnienia ocalaja pamiec o polskich jencach przebywajacych w obozach sowieckich. W 1926 r. jako podkomisarz byl komendantem powiatowym Policji Politycznej w Brzesku. Nastepnie pelnil funkcje naczelnika Urzedu Sledczego w Nowogrodku, a takze naczelnika Urzedu Sledczego w wojewodztwie poleskim. W stopniu nadkomisarza byl naczelnikiem Urzedu Sledczego w Brzesciu nad Bugiem. Po wybuchu II wojny swiatowej dostal sie do sowieckiej niewoli i zostal osadzony w obozie w Ostaszkowie. Wiosna 1940 r. uniknal smierci. Znalazl sie w grupie niespelna 400 wiezniow ocalalych z trzech obozow specjalnych NKWD w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. Przebywal nastepnie w kilku innych obozach, m.in. w Griazowcu. Wraz z armia Andersa przedostal sie na Zachod, gdzie zastal go koniec wojny. Osiadl w Wielkiej Brytanii, skad w 1971 r. powrocil do kraju.
Wspomnienia zaczal pisac juz po II wojnie swiatowej. Wykorzystal jednak notatki robione skrzetnie podczas pobytu w kilku obozach. Dziennik pisany na goraco pozwolil mu zachowac wiele szczegolow zdarzen rozgrywajacych sie za drutami obozow sowieckich. Ponadto na podstawie wielu wydanych na Zachodzie materialow zrodlowych mogl uszczegolowic zanotowane nazwiska oraz miejsca, w ktorych przebywal. Korespondencja z kolegami z okresu wojny pomogla Boberowi dodac wiele faktow dotyczacych m.in. wyzywienia w obozach czy tez obsady straznikow.
Nadszedl czas, aby wspomnienia Jan Bobera ujrzaly swiatlo dzienne i staly sie swiadectwem losow wielu tysiecy Polakow przebywajacych w obozach sowieckich, z ktorych bardzo wielu juz nigdy do Polski nie wrocilo.
