Ulteriori informazioni
Rozmownica - niewielki pokoj w zamknietej czesci klasztoru. Tu zawsze sie spotykamy. Wchodzi, serdecznie mnie wita, zartuje. Zawsze pije czarna kawe, liczac w myslach, ktora to juz dzisiaj i czy jeszcze mu wolno. Zastanawia sie: czy mysmy sie juz wczesniej nie spotkali? Czesto sie usmiecha, pomimo tego, ze czasem starosc daje mu sie we znaki. Opowiada o rekolekcjach, poleca swoj najnowszy wpis na blogu. Ze ci sie chce rozmawiac ze starym ojcem - dziwi sie.
Licytujemy sie, ktory z nas wstal wczesniej, spieramy o date wernisazu w Muzeum Narodowym w Krakowie. Gdy zostajemy sami, szukamy w szufladzie zakazanych slodkosci. Pamietasz, o czym ostatnio rozmawialismy, jak ty to poskladasz w calosc? Przeciez ze smiercia nie ma zartow - mowi. Bo od kilku miesiecy dyskutujemy o smierci. Spotykamy sie w rozmownicy, zamykamy drzwi i przechodzimy do tematu smierci. Rozmowa laika i zakonnika. Dlaczego z ojcem Leonem? To duchowny, ktory potrafi przyznac, ze nie wie. Nie udaje, nie musi. Unika patosu, a gdy robi sie gornolotnie, przebija balonik zartem, anegdota, riposta. I potrafi zaspokoic moja ciekawosc, czasem naiwna. Roznimy sie, ale probujemy rozmawiac, akceptujemy swoje slabosci.
A pytania kotluja sie w glowie. Prosze ojca, chcialem sie dowiedziec, dlaczego umieramy, po co? Czy smierc moze byc godna? Po co nam cierpienie? Co dzieje sie, gdy dusza z ciala wyleciala? Co powiedziec matce, ktora stracila dziecko? I co z samobojcami? Dlaczego smierc lubi publicznosc, dlaczego media graja smiercia? Dlaczego wyrzucilismy smierc za prog, nie trzymamy ciala zmarlej osoby w domu? Czy zaloba moze byc na pokaz? Dlaczego chrzescijanie nie ciesza sie ze smierci, przeciez za moment z martwych powstana? Co potem - niebo i aniolki? Ojciec boi sie smierci?
Kawy w filizance ubywa, minuty leca, pytania mnoza sie w glowie. Ojciec Leon opowiada, kloci sie ze mna, godzi, ucieka w dygresje. Nie patrzy na zegarek; zawsze zbyt szybko okazuje sie, ze rozmawiamy o smierci i nie tylko.
