Ulteriori informazioni
W swojej pionierskiej ksiazce, po raz pierwszy opublikowanej w 1990 r. i dotychczas wznawianej 22 razy, Elinor Ostrom zajmuje sie jedna z najbardziej kontrowersyjnych kwestii pozytywnej ekonomii politycznej: czy i w jaki sposob mozna zorganizowac wykorzystywanie wspolnych zasobow tak, aby uniknac zarowno nadmiernej ich eksploatacji, jak i zbyt wysokich kosztow administrowania nimi. Ekonomisci czesto sa zdania, ze kiedy jakis zasob jest wspolna wlasnoscia wielu ludzi, mozna go eksploatowac tylko tam, gdzie rozwiazaniem problemu jego nadmiernego zuzywania jest prywatyzacja lub przymus narzucony przez sile z zewnatrz, na przyklad wladze panstwowa. Ostrom przekonuje jednak, ze istnieja tez inne sposoby radzenia sobie z tymi kwestiami i ze kiedy rozwiaze sie pewne problemy podazy, wiarygodnosci i monitorowania, mozna powolac do zycia stabilne samorzadne instytucje.
W publikacji noblistka opisuje trzy modele stosowane najczesciej i przedstawia rowniez inne mozliwosci, aby zilustrowac roznorodnosc ewentualnych rozwiazan. Wykorzystuje analize instytucjonalna do badania sposobow - zarowno udanych, jak i nieudanych - dysponowania wspolnymi zasobami. Prezentuje takze wyniki dokladnych badan terenowych nad wieloma tego typu przypadkami, takimi jak wysokogorskie pastwiska w Szwajcarii i Japonii, projekty nawadniania na Filipinach i w Kalifornii oraz przybrzezne lowiska w Kanadzie i Turcji.
