Ulteriori informazioni
Przedmiotem badan przedstawionych w zbiorowej publikacji Polska dramatyczna 1 sa przede wszystkim utwory dramatyczne, ktore powstaly z mysla o teatrze instytucjonalnym. Oczywiscie nie zawsze weszly one w sklad scenicznego kanonu jako takiego czy chocby w sklad kanonu ich wlasnej epoki, a bywalo, ze nawet nie doczekaly sie premiery. Albo wrecz przeciwnie. Mimo sukcesow, i to nawet na europejskich scenach, nie zostaly wydane drukiem i jako rekopisy czy maszynopisy teatralne popadly nieodwolalnie w zapomnienie. Tak stalo sie chocby w wypadku popularnego w latach miedzywojnia dramatu Carewicz Gabrieli Zapolskiej, ktory dopiero w tym roku trafil do rak czytelnikow. Nie bez przyczyny przywolujemy przyklad tej wlasnie sztuki. Choc bowiem zamierzonym polem naszych badan sa dzieje dramatu od chwili powstania teatru w Polsce jako instytucji publicznej w 1765 roku, to przeciez z pelna swiadomoscia rozpoczelismy je od dokladniejszego przyjrzenia sie ubieglemu stuleciu. Nie oznacza to jednak, ze w planowanej za kolejne poltora roku ksiazce Polska dramatyczna 2 zajmiemy sie glownie XIX stuleciem, respektujac tym samym tradycyjny podzial na epoki i stulecia, dyktowany zwykle przez historykow i wybrane przez nich na cezury kluczowe dla danego kraju i/czy kontynentu wydarzenia historyczne. Jak nam sie wydaje, dynamika omawianych przez nas zjawisk dramatyczno-teatralnych domaga sie zupelnie czegos innego. Dlatego w kolejnym tomie nie pominiemy XX wieku, lecz potraktujemy go na tych samych prawach, co poprzedzajacy go wiek XIX, zeby przyjrzec sie przemianom repertuaru wyobrazen o Polsce jako wspolnocie w perspektywie zwanej long durée - istnienia teatru jako instytucji od 1765 roku. Oczywiscie, takze w planowanym drugim tomie Polski dramatycznej zachowamy dominujace i tutaj spojrzenie wstecz z klarownie deklarowanego i akcentowanego, dzisiejszego punktu widzenia.
