Read more
Szwedzka krytyka okresla liryke Lillpers jako wybitnie anty-hierarchiczna: kierujac sie sobie tylko znana logika subtelnych skojarzen, poetka zestawia tematy i obrazy w sposob zawsze zaskakujacy, wiecznie burzac zastale mechanizmy myslenia. Nie ma tu obszarow zakazanych ani slow czy emocji "niepoetyckich": kazdy element rzeczywistosci moze na rownych prawach posluzyc za materie tworcza. Znajduje to odzwierciedlenie w jezyku Lillpers, nierzadko porownywanym z tworczoscia Bengta-Emila Johnsona, ktory slynie z nieokielznanych metafor i efektow brzmieniowych. Dyskurs poetycki tomu Nu försvinner vi eller ingar mieni sie mnostwem barw, przemawia slowami z roznych stron, czasow i kontekstow, czesto ulegajac podskornemu rytmowi frazy, z niemal dziecinnym uporem powtarzajac dzwieki, dopuszczajac do glosu zaslyszane gdzies melodie.
Os tematyczna najnowszej ksiazki poetyckiej Birgitty Lillpers stanowi opozycja "centrum - peryferie" oraz, co za tym idzie, wszelkie podzialy, sztywne hierarchie, granice - czy raczej: absolutna niezgoda na nie. Kluczowa metafora jest las (wchodzac do lasu, stajemy sie jego czescia, znajdujemy swoje miejsce w bezpiecznej calosci) i przecinajace go granice poszczegolnych parceli (stajac na granicy, znikamy w sferze nieprzynaleznej niczemu, jednoczesnie jednak zyskujemy tam, w skrajnej samotnosci, wyjatkowa wyrazistosc). W kolejnych czesciach tomu Lillpers mowi o przywiazaniu do konkretnego miejsca, do ziemi, na ktorej wciaz zywa jest obecnosc poprzednich pokolen, o brutalnej ingerencji swiata zewnetrznego w prywatne "centrum swiata", wreszcie o nieuniknionej samotnosci czlowieka, mimo iz jego granic nie da sie precyzyjnie wytyczyc, a wiec nie da sie go do konca oddzielic od innych.
