Read more
Belki odanin icinde birtakim hareketlerin oldugunu hissettigi icin acti gözlerini. Masanin basindaki arkadasini gördü. Basini egmis, gömmüs bir seylere. Sonra masa lambasindan yayilan isigin arkadasinin gövdesine carpinca duvarda olusturdugu gölgeyi gördü.
Bir korkunc ve cirkin devin egilip bir cicegi koklamasina benziyordu gölge.
Iceride yasayanlar ve disarida dolasanlar. Sahneye uyarlamak icin bir edebiyat eseri arayan hayat dolu Selim; hayale saklanan ve anlami kelimeye zorlamak icin ugrasan kirilgan Arif; aklinin actigi kapilarin ardinda kaybolmus öfkeli ve delismen Ismail; ve durgun bir su gibi Hakan; bu karakterlerin kesisim noktasi, yürüyemeyen, konusamayan, sadece dinleyen ve bakan bir ihtiyar yazar Ihsan Zahir; ve üc farkli zamanda yasanan hayatlarin birlestigi yerde kurulan rüyalar sahnesinden, delirmeler sarayina dönüsen bir konak.
Güray Süngünün dili, tipki zaman algisi gibi ironinin keskin kivrimlarinda egilip bükülüyor. Delirmeler Sarayi okuruna gercegin sinirlarini asmaya calisan bir kurmacanin kapilarini araliyor. Bu kapilar agir gercek ile hafif hayal arasindaki esige acilirken kimi anlarda zaman kavrami bir ömre sigiyor kimi anlarda ise ömür denen o upuzun zaman dilimi tek bir ana sikisiyor. Tam o esnada bükülen algi; her bir karakterin kendi gercegini arama serüvenine eslik ediyor ve insanin ne kadar kusurlu bir varlik oldugunu ama yaratimin da insanin bu kusuruna ilistirilmis bir hediye oldugunu gözler önüne seriyor.
Seni taniyorum. Sen, bir seyin kendisi olabilmesinden daha yüce bir sey var midir acaba diye düsünürken, tam cevaba yaklastigim anda icimde uyanan duygusun. Senden kimseye bahsetmeyecegim. Senden kimseye bahsetmeyince ölecek misin
