Read more
En dogru sözler en son söylenir her zaman. Kisinin gercek maksadini, giderken söyledigi sözler ele verir. Milad 610 yilinda siradan bir insanin basina olaganüstü bir sey gelmisti. Hayattan el etek cekmis, kendisini bir magaraya kapatmis ibadetle mesgulken omuzlarina hic beklemedigi bir sorumluluk yüklendi nübüvvet. Insanliga istikamet verecek, onu düstügü dünya cukurundan cikaracak kutsi vazife
Bu vazifenin nihai bildirisi olan Veda Hutbesi ise Hz. Peygamberin insanliga biraktigi son emanetidir. Veda Hutbesi, yalnizca bir hitabet örnegi degil; ayni zamanda Islamin temel degerlerini özetleyen ve insanlik tarihine yön veren bir medeniyet beyani, insanlik hafizasinin adeta mühürlendigi andir. Caglar ötesine seslenen bu konusma; toplumsal adaletin, sosyal reformun, iktisadi denge ve bireysel özgürlügün temel taslarini vahyin diliyle ortaya koyar. Islamin ilk yillarindaki toplumsal dönüsümün ve ahlak inkilabin en yogun sekilde tecessüm ettigi bu hutbe; faiz yasagindan irk esitligine, kadin haklarindan hukuk düzenine kadar günümüzde hala tartisilan insan haklari, sosyal adalet ve etik gibi evrensel meseleleri ele alan bir manifesto niteligindedir.
Muhammed Yazici ise Veda Hutbesi Son Nebevi Nutukta, cahiliye Araplarinda hitabet geleneginden baslayarak bu son konusmayi besleyen kültürel ve tarihsel arka plani inceliyor.
Hutbenin hem söz hem de öz olarak insanlik adina ne ifade ettigini; sadece Islam degil, evrensel bir hakikat cercevesinde yeniden hatirlatiyor. Okuru; siyer, hadis ve hitabet gelenegi cercevesinde ele aldigi hutbeyi yalnizca teolojik bir metin degil tarihsel ve kültürel bir suur vesikasi olarak yeniden okumaya davet ediyor.
