Read more
Zeytin, bir ilkbahar sabahi dogdu. Aylardan Nisan olmasina ragmen hava oldukca serindi. Ankaraya sicaklar biraz gec gelir. Güney illerinde yasiyorsaniz Nisan demek agaclarin yesil yapraklara kavusmasidir. Dogu illerinde yasayanlar icin ise Nisan yalnizca kisin bitisidir ama henüz hava isinmis sayilmaz. Ankara icin ise belki ikisinin ortasi; kis ile bahar arasi.
Zeytinin annesi Benekli, sözünü ettigimiz Nisan sabahi dört yavru dogurdu. Zeytin, dünyaya gözlerini en son acan yavrusuydu Beneklinin. Kapkara bir yavruydu; yalnizca göbeginde bir sira zayif, beyaz tüyler vardi. Büyüdügünde bu ciliz kara kedinin irilesecegini, nere-deyse bir panter görünümüne bürünece-gini asla tahmin edemezdiniz. Dogumdan yorgun düsmüs Benekli yavrularini yala-yip oksarken gelecegin olarak neler geti-recegini düsünmüyordu büyük olasilikla. Zeytin ve kardesleri anneleri tarafindan temizlenip emzirildikten sonra ailece uykuya daldilar. Zeytin icin yasam baslamisti.
Zeytine Zeytin ismini annesi koymadi. Zaten Benekli ye de bu ismi ma-hallenin cocuklari takmisti. Kedilerin cok sevildigi bir mahallede yasiyordu Benek-li. Bircok baska kedi de yasardi mahallede ve orada yasayan iyi kalpli insanlar kedilerini yemeksiz ve susuz birakmazlar, zamanlari oldukca da baslarini oksa-maktan kacinmazlardi. Zeytin ve kardeslerini fark ettiklerinde onlara isimlerini yine cocuklar verdiler. Okuldan cikmis-lardi ve evlerine giderken firincinin odunlari arasinda gördüler bu dört ciliz kedi yavrusunu. Hemen kücük bir kutuya süt koyup ekmek dogradilar icine. Kendilerinden korkan yavrulara uzaktan bakip isim düsündüler. Annesi gibi beyaz üze-rine siyah benekleri olana Yamali, bem-beyaz olana Pamuk, digerlerinden daha fazla yemek yiyene Fici ve kara kedi ola-nina da Zeytin. Öyle icten gülüyorlar, kendilerine öyle dostca, sevgiyle davra-niyorlardi ki, Zeytin o cocuklari hic unutmadi. Hep minnetle andi onlari.
