Read more
Tüm yollari dügümlemeye niyet edenlerden Mehmet; hayat da aldirmiyor, gözlerini kamastiriyor durmadan. Babasindan kalan birkac satirla ne kadar dayanabilirse o kadar yürüyor yollari; Kumkapiyi, Samatyayi, Pasayi. Gecmisin, alti harfli bir sözcük olmadigini, su anina rengini veren kelime oldugunu fark ederek, elini tutmak isteyen elleri naifce iterek, dahasi kendini baska eller tarafindan cezalandirarak Lenanin, yasli teyzesinin yanina variyor her aksam. Sehrin, issizligin ve kalabaligin, merhametin ve azabin kapilarina dogru ilerlerken buluyor kendini Cigdem; hatirladikca güc buldugu insanlarin gölgelerinden, seslerinden, sözlerinden gecerek. Güray Süngü, Mehmeti Sakatlayan Serce Parmaginda; günlerin birbirine, gecmisin simdiye, hikayenin gercege dolastigi dügümü Mehmetin göz göze geldigi kar tanesiyle, Cigdemin attigi adimlarla, Farukun siirleriyle bir bir aydinlatiyor. Aydinlandikca fark ediyoruz biz de yagmurun actigi yaralarin kapanmadigini, cocuklarda.
