Read more
Gece son derece sessizdi. Ara sira caddeden gecen araclarin isiklari pencereye vuruyor, karanlik odayi kisa bir süre aydinlatiyordu. Hafiften perdeyi araladi. Disarida yogun bir kar yagisi vardi. Kar taneleri, sokak lambasinin aydinlattigi bölgede, milyonlarca beyaz kelebegin ucusmasi gibi, daireler cizerek ucusuyordu. Gözü yol kenarindaki agaclara takildi. Agaclar telli duvakli birer gelindi sanki. Havada ucusan kar taneleri ise gelin ve damadin basina atilan bembeyaz konfetiler gibiydi. Derin düsüncelere daldi. Disaridaki manzara onu alip uzaklara götürmüstü. O kadar dalgindi ki elindeki yanan sigarayi unutmustu. Sigara bitmek üzereydi. Kendi halinde yanan sigaranin cogu yanmis, küle dönmüstü. Sigaranin elinde oldugunun farkinda bile degildi. Gözleri hala yagan kardaydi. Yagan kar taneleri, sanki tek tek yüregine yagiyordu. Bir an üsüdügünü hissetti. O an, yagan karin, üsüyen yürekler icin hicte romantik olmadigini düsündü. Bir ara kendine gelir gibi oldu, yeniden daldi gitti. Icinde bulundugu bu duruma kendiside bir mana veremiyordu. Gercekten neydi bu Sevda miydi acaba Sevda nasil bir seydi Buna cevap bulamadi. Zira hic sevdalanmamisti ki sevdanin tarifini düsündü. Bu duygu, nasil lügate dökülebilirdi. Kendi halini düsündü ve bir tarif cikarmaya calisti. Sevda, onu her gördügünde mutlu olmak, yanindayken bile özlemek, ya da hic degilse, sesini duymayi istemek miydi Ya da ne bileyim, hep onu düsünmek, bütün cümlelerin öznesine, onun adini koymak gibi bir sey miydi Her halde böyle bir sey dedi kendi kendine. Bunu kimseye de soramazdi.
