Read more
W ortodoncji jednym z g¿ównych celów leczenia jest osi¿gni¿cie i zachowanie atrakcyjno¿ci twarzy.1 Tradycyjnie nacisk k¿adziono na komponent z¿bowy i szkieletowy w diagnostyce i planowaniu leczenia. Przez 100 lat teoria i praktyka ortodontyczna w du¿ej mierze opieräy si¿ na paradygmacie Angle'a, który uwää idealn¿ okluzj¿ z¿bów za "idealn¿ form¿ zamierzon¿ przez natur¿". Wraz z pojawieniem si¿ cefalometrii relacje z¿bowo-szkieletowe stäy si¿ decyduj¿cym czynnikiem w analizie twarzy, a tkanki mi¿kkie pozostäy drugorz¿dne. Obecnie zmienno¿¿ jest akceptowana jako norma; idealna okluzja jest raczej wyj¿tkiem ni¿ regu¿¿, a ortodonta i natura s¿ cz¿sto przeciwnikami. W wy¿aniaj¿cym si¿ paradygmacie tkanek mi¿kkich diagnostyka i planowanie leczenia k¿adzie wi¿kszy nacisk na kliniczne badanie funkcji i estetyki tkanek mi¿kkich. Ortodonta musi zrozumie¿ zachowanie tkanek mi¿kkich w odniesieniu do zmian ortopedycznych i ortodontycznych, aby dok¿adnie przewidzie¿ reakcj¿ tkanek mi¿kkich na zmiany tkanek twardych. Wcze¿niej uwäano, ¿e kontury twarzy s¿ wynikiem po¿o¿enia tkanek twardych i pó¿niejszego ob¿o¿enia tkanek mi¿kkich.
About the author
Dr Shruti Goel jest konsultantem ortodont¿ w regionie Delhi NCR, g¿ównie w Ghaziabad i jest zaangäowana w wiele projektów spo¿ecznych. Dr Reena R. Kumar jest Dyrektorem, Proff. i HOD Dptt. ortodoncji w D. J. College of Dental Sciences & Research. Dr Ambuj Chandna jest starszym wyk¿adowc¿ w DJCDS&R i konsultantem ortodont¿ w regionie Delhi NCR.
