Read more
Aci cekmemis biriyle yapilan her sohbet gevezeliktir.
Bicim ve yaklasim acisindan büyük farkliliklar gösteren bu kitabinda Cioran, insanligin tanrilara, ölüme, yasama, korkuya ve gücsüzlüge olan bagliligini arastiriyor. Yeni Tanrilar, Cioranin insanin iyi bir sey yapma kapasitesi konusunda giderek derinlesen kötümserligini yansitiyor. Her varlik mahvolmus bir ilahidir.
Cioran, Yeni Tanrilarda tek tek fikirleri yapibozuma ugratmaktan ziyade Avrupa düsüncesinin tüm yapisini, kültürel olarak üzerine yükleyegeldigimiz agirligi artik tasiyamaz hale gelmis, oldugu yerde cürüyen ve büyük kismi dinsel olan temel varsayimlarini ifsa edip sorguluyor. Edebiyat ve felsefenin nadide bir birlesimi olan bu lirik aforizmalarinin cogu, tipki mezar taslari gibi, zamansizligi hedeflerken, Cioran, sözcükleri yumruk gibi ceneyi dagitacak bir dil hayaliyle, nesnellik pesinde kosan bir deli gibi yaziyor. Delilik, belki de artik degisim gecirmeyen bir acidan baska bir sey degildir.
Ama ölümle büyülenmis sayiklayan coskusu katiksiz bir kötümserlik de degil, zira Hepimiz, her ani bir mucize olan bir cehennemin dibindeyiz.
