Read more
Ben Hun Tanhusu, Teoman Han...
Zoru zorladim, zoru kolay kildim.
Gök Tanrinin izniyle basarmam gerekenleri bir bir basardim. Yazgi böyleydi. Budunumun yücelmesi, tuglarin
yükselmesi, bayragimizin dalgalanmasi gerekiyordu. Gök böyle buyurmustu.
Inanmakla basladi her sey. Önce ben, oguzum, boyum, ardindan bütün budunum...
Biz Hun budun, siradan isler icin yaratilmadik Acun, yönetilmek üzere bizi bekliyor. Devletimizi kuracak, töremizi yerlestirecek ve gücümüzü etkin kilacagiz Devlet olmak, kalici olmak bizim kutumuz. Bütün diger budunlar, uluslar bize uymak zorundalar.
Buna inandim. Inandirdim
Kolay degildi.
Ilk basladigim günün, basardigim gün oldugunu biliyordum.
Ilk sözler, ilk uyanlar, ilk inananlar...
Sonrasi...
Birlestik. Birlestikce güclendik...
Güclendikce yayildik. Devlet olduk. Adimizi silinmez kildik. Töremizi yikilmaz kildik. Ötüken Yisi degismez yurt kildik.
Sonrasi...
Benim soyumdan gelenler elbette kurdugum devleti daha ötelere tasiyacaklar. Benimle basladi, benim soyumdan gelenlerle sürecek. Gök sonsuzlugunda sonsuz olacak varligimiz. Yüce bir destanin yalnizca bir parcasiyim ben
