Read more
Bizi kusatan dis dünyada, kimi zaman ugultusu zelzele halinde icimize yayilan büyük kirilmalar olur. Zemin, zamanin icinde hatiralarimiza yayilarak söz alir. Bu aralikta sair de kendi kabugunu kirar; yükselir molozlarin, hasar almis heveslerin arasindan, yükselir ölümü bir ayna gibi tasiyan kentin hafizasindan. Insan, icine baktikca gecilmis zamana yaklasir yeniden. Disaridan kabaran ugultuya karsi sözcüklerin kalbine dayar kulagini. Gördüklerini göstermek, duyduklarini duyurmak ister. Bu yolda diller, bu yolda dinler vakitsiz bir agit esliginde siire dökülür.
Güler Kalemin Moloz Bebekler Tas Cesetler kitabi, yanina kentin tarihsel, kültürel dokusunu alarak depremin geride biraktigi -Asi Nehrinin icini döktügü- kederli bir cografya üzerinden cesurca söz aliyor. Nisyana karsi isyani diri tutan, hayattan yana bir ses kaliyor bizde. Unutmanin aci sulariyla yikayin beni
