Read more
Politik hukukbilim, hukuku insan deneyiminin politik bir yönü olarak ele alan hukuk bilimi dalidir. Hukukun, insan deneyiminin politik kisminin bir vechesi olarak anlasilmasi gerektigini iddia eder. Politik hukukcular, ne ütopist ne de evrensel bilgi arayisindaki filozoflardir; onlar politik düsünürlerdir; dünyayla, oldugu haliyle calisirlar. Politik hukukbilim, siyasi otoritenin nasil olusturuldugu sorusunun, hukuk düzeninin mahiyetini anlamanin anahtari oldugunu savunur. Politik hukukbilim, Bodinin 16. yüzyildaki calismalarindan Schmittin 20. yüzyildaki eserlerine kadar uzanan ortak bir Avrupa söylemi olarak gelismistir. Bodin, Grotius, Pufendorf, Montesquieu, Hauriou, Romano, Heller ve Schmitt gibi cigir acici hukukcularin pek cogu hukuk uygulamasinda da yer almistir. Hamilton, Burke ve de Tocqueville gibi bazilari, hukukcu olarak yetismis ancak baska özellikleriyle taninmistir. Hobbes, Spinoza, Rousseau ve Hegelin de dahil oldugu digerleri ise genellikle siyaset felsefecileri olarak kabul edilmistir. Ancak hepsi politik hukukbilime dikkate deger katkilarda bulunmustur. Alaninda yazilmis en önemli calismalardan biri olan elinizdeki kitap, politik hukukbilimin dogusu, gelisimi ve cagdas hukuk felsefesi acisindan önemini ele aliyor.
