Read more
Saclarin yandigim ates, elmaslarin yolumun isigi, ellerin korkularim, zihnin hapishanemdi. Ve kalbin... Senin kalbin, benim kiyametimdi. Korel Erezlinin ortadan kaybolusu bir yandan Minel Karaerin kafasinda onlarca soru isareti birakirken öte yandan bunalima girmesine neden olur. Minelin aile kavramini yeniden hayatina sokmaya calismasi ise kalbinde büyüttügü özlemin aslinda aileye olmadigini ortaya cikarir. Gecmis, simdi ve gelecek ic ice gecmeye basladiginda Korel Erezlinin dönüsü büyük kiyametleri de yaninda getirir. Prometheus cinayetlerine yeniden baslamistir. Sirlar yavas yavas aciga cikarken Minel Karaer de gecmisindeki asil kendisiyle yüzlesmeye baslar; cehennem azabina dönüsen yüzlesmeler, aklinin sinirlarini zorlayan olaylar ve gercekler kaldirabileceginden daha agirdir. Cünkü hesaplasma sirasi artik Prometheustadir ve maskeler düsmeye baslar. Eli elimin üzerine dokunmustu, teni sicakti. Bana dokundugunda yasadigimi hissediyorsun cünkü sicagim, Cilli. Eger insanlar öldügünde sogumasiydi geride kalanlar onlarin yasadigina inanirdi. Uzun süre düsünüp, Haklisin, demistim. Ama bir konuda da haksizsin. Hangi konuda Eger sicak yasatsaydi, yananlarin öldügünü de hissetmezdik. Her seyi yine unut ve yine iste, uslanmam, yine söz veririm. Neden mi Cünkü gündüz geceye sadece günes batana kadar karsi cikabiliyor. Benim kalbim pusulam. Ben pusulami kücük bir kiz icin kaybettim ama yok etmedim. Fakat o boslugu iyilik ya da kötülük icin yine kücük bir kiz ugruna hep var edecegim, söz veriyorum.
