Read more
Seytan iki bicimde tasarimlanmistir Birincisi, tektanrici dinlerin, önsüz-sonsuz kötüsüdür; Tannya baskaldiran, soyut anlamda kötü ruh ya da bu kötü ruh ile özdeslesen, somut anlamda kötü insandir; tanrisal öfkenin disa vurumu olarak, korku kaynagi soyut kisilik ya da dünyasal-bedensel egilimler biciminde, varlik kazanan nefistir. Ikincisi, insanin gelecek yazgisinin habercisidir, tevhit ustasidir ve ögrenme acligi ceken, her insanin ögretmenidir, kendi yaraticisina, yaratmis oldugu asiri esitsizligin yeterli bir nedeni olmadigi icin, isyan eden erdemli varliktir. Bu nedenle Hallac-i Mansurun, -Benim mücadelem, Seytana eski itibarini kazandirmak icindir, demesi bosuna degildir. Hallac-i Mansurun baslattigi bu mücadele, egemenle taraf olan örgütlü kutsalliga bir isyan olmustur. Irade ile emir arasina sikistirilan Seytanin bu trajik durumu, öncü sfileri üzmüstür; cünkü onun durumu bir anlamda, insanin bu dünyada, basina gelecek zorluklarin bir habercisiydi; insan, ötesinde insanlik, aci-sikintili gelecegini görüyordu Seytanin yazgisinda. Bu yazgiya baskaldirmak ve tetikledigi isyani kucaklamak yükümünü, yasama tasinmistir.
