Read more
Turanin altmis yila yayilan sanat serüveninin tez, antitez, sentez kavramlariyla örülmüs bir bütünlük olarak ortaya ciktigini görüyoruz. Bir ressam olarak Turan, yapmacik sözü degil esinlendirici, acik secik formu aradi. Kurgulariyla, renk bütünlükleriyle bir atmosfer olusturmayi basaran soyut kompozisyonlari, onun özverili cabasinin ürünüdür. Sanatci bu sayede, kütlesel formlarin egemen oldugu yalin, benzetmelere yer vermekten kacinmayan, renk bakimindan cogu kez siyah ve koyu tonlarin hakim oldugu bir görsel dil gelistirdi. Kendini farkli stillere zorlamadi; icinden geldigi gibi belli bir cizgisellikten uzakta calisti. Kompozisyonlarini tekrar etmekten kacinmamasi, formlarini hem figüratif hem de soyut imgelere göre kurgulamasi, onun belirgin özellikleri arasindadir.
1947 ile 1960 arasinda Pariste sanat yasaminin en üst noktasina cikarak birbirinden ilginc deneylere giren sanatci, soyut resimlerinde gelistirmis oldugu ifade zenginligiyle Modern Türk resminde ayricalikli bir konuma sahiptir.
