Read more
Ismet, iki aya yakin bir süredir Yedikulenin karanlik kuyularinin birinde tutuluyordu. Bir sabah zindanin kapisi büyük bir gürültüyle acilmisti. Gardiyanlardan biri elinde tuttugu bir tepsi ile iceri girdi. Ismet, tepsiye bakinca bunun dünya hayatinda görecegi son yemegi oldugunu anlamisti. Cünkü tepside her zamanki ekmek ve corbanin yaninda kirmizi renkli bir serbet konulmustu. Feryat figan etmenin bir faydasi yoktu. Ismet, acele etmeden corbaya dogradi. Yemegini bitirdikten sonra serbeti de icti. Bu sirada gardiyan yani basina pasli bir ibrikle su getirmisti. Ismet, ibrigi aldi ve agir agir abdestini tazeledi. Ardindan sirtindaki hirkasini yere serip iki rekat namazini kildi. Ellerini, nicedir göremedigi semaya acti. Uzun uzun dualar etti. Ayaga kalktiginda gardiyan bir seyler söyleyecek gibi oldu. Ancak Ismet firsat vermeden Haydi...Gidelim deyince gardiyan aceleyle Ismetin eli ve ayagini zincirledi. Böylece yola koyuldular. Yedikuleden At Meydanina kadar... En önde zinciri sirtlayan gardiyan, pesinde Ismet, muhafizlar, onlarin da ardinda elindeki tokmagi davuluna vurup ortaligi ayaga kaldiran cigirtkan...Kim ki kiyar bir masumun canina, Bakin, görün ne geliyor basina...
