Read more
Yorganin icinde sapsari bir bas görmek alisik olmadigim bir durum. Sicakca yanimda yatiyor. Saclari terlemis, boynuna yapismis biraz. Yüzünde hafif bir gülümseme var. Bir melegin masumiyeti icinde derin bir uykuya dalmis. Rüyasinda kalin gözlüklerine ihtiyac duymadan her seyi gördügünden ve hic bilmedigi yerlerde asina bir rahatlikla gezip dolastigindan eminim. Gögsü ay isiginin altinda inip kalkiyor, tehlikeleri göze alip insanlara yaklasan bir güvercininki gibi telasli ve ritmik. Bense uyuyamiyorum bir türlü.Yatakta biraz itekleyip kendime yer acayim derken tanidim Angelikayi.Dokununca anladim icindeki dolulugu. Icinde cizilecek resimler, söylenecek sarkilar oldugunu, kuslari, kaplumbagalari, köpekleri, tirtillari, köstebekleri, cilekli ve limonlu dondurmayi sevdigini anlamak icin büyümüs bir kiz olmama gerek yoktu. Bunda anlasilmayacak bir sey yok. Konusmanin sart olmadigini, görmenin ve dokunmanin daha esasli bir anlasma yolu olarak aramizda uzanip gidecegini hissedebiliyordum. Hatta onu böyle melek gibi uyurken cözmüstüm. Uyanir uyanmaz bana gülümseyecegine, hemen evcilik oynamaya baslayabilecegimize adim gibi inanivermistim.Bir toprakta yabanci olmak, kadin olmak, yasamak, yazmak...Ramazanoglunun kadinlik, yabancilik, ötekilik, disarida olma hallerini öyküledigi satirlar bircok insanlik durumunu gözler önüne seriyor. Su dünyada hangimizin yabanci, hangimizin yerli olabilecegini, dahasi bu adlandirmalarin sahiciligini, imkanini tartisiyor Angelikanin, Alissanin, Mukadderin, Hükümün ve digerlerinin hikayelerinde.
