Read more
Ucagin tekerlekleri henüz acilmisti ki, herkesin kemerlerini siki siki bagladigi ve dimdik oturdugu sirada, hostes yanimiza gelerek bizi ön tarafa davet etti. Ertugrul kalabaliga takilmadan biran önce inmemiz gerektigini söyleyerek, herkesin saskin bakislari arasinda beni ve Emineyi alip, hostes koltuguna oturttu. Ertugrul bize arkasini dönüp, sürekli hostes ve stewartla konusuyordu. Onlarin bana aciyarak bakan yüzlerini görebiliyordum. Kesin anneme ya da babama bir sey olmustu ve Ertugrul da beni son bir kere daha görmem icin onlara yetistiriyordu.
Ertugrulun yüzüne baktikca yüzünde simdiye kadar hic görmedigim ve hayatimda bir daha da görmek de istemedigim bir ifade buldum. Ucagin kapisi acildiginda, dizlerim titreyerek kücük kizimin eline yapismis bir halde, adeta kurbanlik koyun gibiydim. Ucak körüge yanasmadigi icin meydani rahatca görebiliyordum. Asagida bakislarini yere dikmis, hüzünleri yüzlerinden okunan karacisi, havacisi ve tabii denizcisi olmak üzere pek cok subay vardi. Icime bir korku düstü. Ucakta herhangi bir VIP yolcu olup olmadigini bilemedigim gibi, bu gelenlerin bana gelmemis olmasi icin dua ettim. Ne oldugunu anlamaya calisirken, simdi rahmetli olan Ömer Sentürk Amiral hizla gelen bir jeepten atladi. Artik kafam daha da hizli calisiyordu. Tatili kesip geldigine göre olay cok önemliydi. Sonradan VIP minübüsü oldugunu anladigim bir vasitaya karga tulumba bindirilmistim. Artik kaderime raziydim. Idam mahkumu gibiydim. Ömer Pasanin kollarinda cirpiniyor, yakasina yapisarak Babam Babam Kalp krizi mi Beyin kanamasi mi diye haykiriyordum. Ömer Pasam da Hic biri demeye calisiyordu ki; minübüsteki subaylardan yardim istercesine yüzlerine baktim. Hepsi sessizce agliyorlardi Hemen Ertugrula baktim Emineye sarilmis vaziyette, o da hickirarak agliyordu. Bunlarin da babalari var miydi acaba Yoksa, cok mu üzgündüler Iyi de neden, yüzüme bakamiyorlardi Adeta mahcup gibiydiler. Ömer Pasanin yakasina yapisarak, Hayir, hayir dedim.
Yoksa,Terör mü...
