Read more
Babam beni sevseydi, her sey bambaska olabilirdi. Gözlerim daha umutlu bakabilirdi dünyaya. Insanlari daha cok sevebilirdim. Bir erkegi daha sefkatle oksayabilirdim. Yüzüme yerlesen sert ve donuk ifade, yerini daha sevecen bir ifadeye birakirdi. Denizler daha mavi görünür, gökyüzüne daha siklikla bakardim. Ayaklarimin yere ne kadar saglam bastigiyla ilgilendigim zamanlari, cicek büyütmekle harcardim. Tek basinaligimin kralligina birini alirken bu kadar fazla düsünmezdim. Kac yasina gelirsem geleyim, hep eksik hissetmezdim. Ne kadar sevilirsem sevileyim, gögüs boslugumdaki aclik hissiyle hep daha fazlasini istemezdim. Babam beni sevseydi eger, sirtimi ona yaslayip dinlenebilirdim. Ölüme kosan atlar gibi durmadan kosarak harcamazdim hayatimi. Babam beni sevseydi, belki masal okurdu bana. Belki masallara inanarak büyür ve kendi masalimi yaratacak gücü bulurdum kendimde. Iste o zaman, hayatin gercekleri belki bu kadar acitmazdi. Babam beni sevseydi, insanlari silerken birkac defa düsünürdüm. Kimseye eyvallahi olmayan bir edayla, göstermelik bir dik durusla hayata kafa tutmazdim. Güclü rolü yaparken, yanlislikla güclü olmazdim. Babam beni sevseydi, kendimi sevmek icin hayatimin yarisini harcamazdim. Babam beni sevseydi, her seye ragmen onun elini tutar ve onunla iblislerin arasina bile dalardim. Cünkü babasinin sevdigi bir kiz cocugu, babasinin elini en tenha karanliklarda bile birakmaz.
