Read more
... O an güllerin, dallarin ve sercelerin canlanip beni ebedi kalacagim bir cennete götürmesini dilemistim. Az evvel ardimdan gülen portakal agaclarinin da orada olmasini. Orada yalnizca dallarin, güllerin, kücük sercelerin ve mavi hurdanin olmasini dilemistim. Onunla ucsuz bucaksiz yesilliklerde dolastigimi, arabadan inip irmak boylarinda su ictigimi ve sonra kahverengi bir atin uzaklardan cok ama cok uzaklardan yanima kadar gelip, sicak nefesini yüzüme verdigini düslemistim.
Dünyaya olan aidiyetimizi de yabanciligimizi da bize kelimeler söyler. Hikayeye siginir, hikaye anlatir, hikayeler dinleriz. Belki de bu sayede sonraki güne uyanma arzusu duyariz.
Betül Okun öyküleri heyecanli bir anlaticinin dilinden dinledigimiz hikayelere cok benziyor. Orada, okuru bekleyen büyülü bir dünya var. Simdilerde böyle anlaticilar kaldi mi bilmiyorum. Gelenegimiz sayisiz hikaye anlaticiliginin örnekleriyle doludur. Benim kusagim bu gelenegin son örneklerine sahitlik etmistir ayni zamanda. Betül Okun öykülerinin de böylesi öykülerden oldugunu düsünüyorum. Yazar, sade ve duru üslubuyla akilda kalici öyküler anlatiyor. Yer yer masala göz kirpan bu öykülerde; kosturan atlarin, issiz gecelerde yankilanan anne dualarinin, merhametin ve kavganin, ice cekilme ve disarida kalmanin izlerini sürüyoruz.
Bir cocugun hikayesini dinlerken ayni zamanda babanin hüznünü, annenin caresizligini, savasin vahsetini, insandaki bitmeyen umudu da görüyoruz.
Betül Ok, bu ilk kitabiyla kendi sesinisözünü derinlestirirken ayni zamanda bizi kendi dünyasinda bir kesif yolculuguna cikariyor.
Yunus Nadir Eraslan
