Read more
Bir asirdan beri memleketimizin basta gelen derdi medeniyet meselesidir. Geçmiste büyüklügü dünyaca bilinen Türk milletinin medeni varliga sahip olmadigini önce Bati'yi taniyanlar ortaya atti. Tanzimatla baslayan Bati münasebetleri, birçok nesillerin gözünü kamastirdi. Aydinlar, Bati'nin yükselisindeki sirri aramaya koyuldular ve bu arastirmayi yaparken farkinda olmadan kendi iç dünyalarini Bati'nin içinde buldular. Birbiri ardisira birkaç nesil "Avrupa'ya benzemek için ne yapalim?", "Garplilasma nasil olmali?" diye uzun zaman sayikladilar. O nesilleri Bati taklitçiligine, hem de ruhlari duymadan sürükleyen kuvvet, baslangiç noktasinda baglandiklari asagilik duygusu olmustur. Bu duygunun kendi içimize aktitigi zehir, bizi küçülttükçe küçülttü. Böyle bir içten yikilis faciasinin karsisina dikilen muhafazakar zümre, Bati taklitçiligini protesto ederken sade taassubunu kullandi. Onlar için mesele, sadece Bati'ya benzememek davasiydi. Milli varligimiz hakkinda bir fikirleri yoktu. Inkilapçilar, örflerle kiyafet degistirmede kurtulusumuzun sirrini aramak gibi gülünç bir davaya kendilerini kaptirirlarken, muhafazakarlar; eski hayat sekillerine simsiki baglanmadi felah ümidi buldular. Her iki tarafin gafil oldugu sey, kendi milli kültürümüzü yogurmanin lüzumlu olusudur. Hakikatte, bin yillik tarihimiz içinde ortaya konmus olan Anadolu müslüman Türk kültürünü, örfleri, folkloru, edebiyati ve güzel sanatlariyle, tasavvufu ve tarikatlarinin felsefesiyle, Islami ahlakiyle bir potada yogurmak, davanin esasini teskil ediyordu.
