Read more
Mutsuzluk denen sey belki de askin kimyasiydi...
Bilmedigi topraklara, tanimadigi insanlara, sevmedigi bir ese, pismanlik duydugu cocuklara bir inat ugruna kendini mahkm eden güzel mi güzel bir kadin; Serap...
Gecmisin hasretlisi, gelecegin özlemcisi, yasadigi anin sükürcüsü olan, umut bekciligi yaparken sevdigi kadina olan hisleri bir nebze azalmayan, kalp sancisina mahkm edilen fakat bunu icinde yasayan, sevdasini sevdigi kadinin düsüne anlatmayi tercih eden bir adam; Bekir...
Ne olurdu bir sabah da birbirlerinin o güzel seslerine uyansalardi Kimsenin gülmedigi su alemde sevinclerinden aglasalardi... Hayat bulsalardi birbirlerinin kalplerinde cenin gibi... Bütün bildikleri birbirlerinde anlamlansaydi... Hüzün adina ne varsa cöpe atsalardi...
Sen bana aitsin, öyle de kal. demisti Bekir ama bu dilegi de gerceklesmeyenler arasinda yerini almisti. Aci cekmek, ölmekten daha cok cesaret istiyordu ve cesaret ödülünü almaya hak kazanmisti her ikisi de. Serap gururunun, Bekir ise ömrünün yettigi kadar sevmisti.
Baska bir sehirde de olsa nefes aldigina sükrediyordu Bekir; iste bazen bu kadar güzel severdi bir insan.
