Read more
Yunus Emre, din-tasavvuf Türk Edebiyatinin en seckin simalarindandir.
Yunus Emre, halkin dilini ve zevkini, halkin duygu ve düsüncesini esas almistir; halkla ic-icedir.
Ahmet Yesevinin dilindeki ögretici düsünce, Yunus Emrenin ilahlerinde duygu ve düsüncelerin inandirici ve costurucu mükemmellige ulasmistir. Bu mükemmellik Türkler arasinda mill birlik ve mill kültürün de temelidir.
Mevlana Celaleddin-i Rum de bu mükemmelligin ene ayaklarindandir.
Mevlana Celaleddin-i Rum de, Yunus Emre de, iz takip ettigimiz zaman kökleri Horasana, Türk merkezlerine dayanmaktadir.
Yunus Emre; halk diliyle, halka, Islam Dininin umdelerini anlatan Din -Tasavvuf Türk Edebiyatinin en büyük sairidir. Orta Asyada Ahmet Yeseviyle baslayan halk-tasavvuf siiri, Türkistan ve Horasandan sonra Anadoluda en üstün seviyeye Yunus Emrede ulasmistir.
Bu suur ve iman, dünyanin üc kitasinda tecrübe edilmesine ragmen, en güzel meyvesini Anadoluda Yunus Emrenin öncülügünde vermistir.
Yunusta, kimilerinin, üzerinde durmaktan cekindigi bircok iman meseleleri ile Cennet, Cehennem, Sirat gibi kavramlar, hür düsüncelerine konu olmustur.
Yunus; duymus, düsünmüs, inanmis ve bütün duyus, düsünüs ve inanislarini büyük bir sadelik ve kolaylikla siirlestirmistir.
Siirleri, her dilin söyleyemeyecegi bir aciklik ve kolaylikla terennüm edilmistir.
Yunus, bütün ilahlerinde ayni temalari isler. Yunusa göre bütün varliklar Tanriyi bilir ve onu hal diliyle zikreder.
Yunus Emre, her devirde cok sevilmis, cok okunmus, cok taklit edilmistir. Bu sebeple bircok siiri baskasina mal edildigi gibi, bircok siir de cok sonralari onun adina yazilmistir. Onun icin siirlerinin kesin sayisini tespit edemiyoruz. Yeni yazmalar bulundukca, arastirmalar derinlestirildikce gercek Yunusun siiri ortaya cikacaktir.
