Read more
Benim de hayallerim vardi. Daha dokuz-on yasinda doktor mu olsam, yoksa futbolcu mu olsam diye düsünürdüm. Okuldaki arkadaslarimin, yaz tatilinden döndügümüzde anlattiklari tatillere, ben de ailem ile gitmeyi ve sadece bir gün de olsa, babamizin elimizden tutup bizi okula götürecegi günü hayal ederdim. Elbet bir gün gelecek ve babam hic gitmeyecek, yanimizda olacak derdim. Iste benim cocukca kurdugum tüm hayaller bir pazar günü son buldu. Babam, o lanet olasi günden sonra hic gelmeyecekti. Hayallerim ile birlikte, yüzünü görmek, sesini duymak, gelecegi günü sabirla beklemek bitmisti.
Babami kaybettigimde henüz on bir yasinda bile degildim. Tabutunun basinda gitme baba diye aglarken her seyden vazgectim. O gün yüregime ektigim nefret tohumlarini, yillarca gözyaslarimla sulayarak büyüttüm.
Bir cocugun vatani, anne ve babasidir. Hayallerini, umutlarini ve hayatini bu vatandan gelen sevgi ile besleyerek büyütür. Artik benim umut ekebilecegim, hayaller kuracagim ve üzerine bir gelecek insa edebilecegim bir vatanim yok.
