Read more
Evden aldigi bir kagida, Beni affet Hüzzam. Varligimla, sana hep hicrani, hüsrani getirdim. Hayatinin en güzel yillarini, varligimin karanligiyla örttüm hep. Artik sana bakacak ruhum ve yüzüm kalmadi. Gec kaldim hayatindan cekilmekte, Belki kader bir gün güler ümidiyle. Yanilmisim, getirilen cesetleri mezarlarina sallayacak yüzüm ve gücüm kalmadi inan. Kaderimizi yazan katibin yakasini tutmak icin gidiyorum. Seni, her zaman sevdim ve severek gidiyorum. Bahtin ve yolun acik olsun. Bütün haklarimi, sevdami helal ettim, sevgili sözlüm. Iffetin ikonu, sevgili Hüzzam Beste, mahserde, vefanda sadik kaldigina sahadet ederim notunu yazmis, hapishanesinin ön tarafina, iyi görülecek bicimde, dikkatlice asmis, tavandaki cangala, su kuyusunun makarasindan söküp getirdigi kirilmaz ipi gecirmis, ilmigini, asili kaldigi anda, ayaklari yere basmayacak yükseklikte ve nefesini hemen kesecek bir sekilde ayarlamis, takmis boynuna, Siz gelemediyseniz, ben sizlere geliyorum. Bu haberi anlatamam, ruhu hüzzam, vefasi hüzzam ve hayatinin bütün safhalari hüzzam olan cileli Hüzzama diyerek, cilesini ve sevdasini bu yalan dünyada birakip, tekmelemis tahta sandalyesini.
