Read more
Yeni Eflatunculuk, Islam felsefesinin özellikle metafizik alanindaki temel bazi problemlerinin olusmasi, yorum ve cözümüne dair etkide bulunmus felsef bir akimdir. Özellikle sudur teorisi etrafinda gelisen sebeplilik ve negatif teoloji gibi problemler, her ikisi de Aristotelese isnat edilen apokrif metinler üzerinden tercüme faaliyeti sirasinda Islam kültür cografyasina intikal etmistir. Bu metinlerin ilki Plotinusun Enneadlar adli eserinin üc bölümünün 4.-6. özetlenerek tercüme edilmis hali olan Üslcya, digeri ise Proklusun Teolojinin Unsurlari adiyla bilinen eserinin tercümesi olan el-Hayrul-Mahzdir. Bu eserlerin henüz cok erken bir dönemde Arapcaya cevrilmesi Islam felsefesinin seyrini etkilemistir.
Islam felsefenin klasik dönemi olarak kabul edilen 9.-13. yüzyillarda ana ekolü temsil eden Messaligin disinda Ihvan-i Safa gibi bagimsiz felsefe cevreleri de bulunmaktadir. Calismamiz, adi gecen klasik dönemde Kind, Farab, mir, Ihvan-i Safa, Ibn Miskeveyh ve Ibn Snada Yeni Eflatuncu unsurlarin izini sürmenin yani sira, filozoflarin kendi özgün yönlerinin arastirilmasini da icermektedir. Dolayisiyla bu calismada Islam felsefesinin eklektik olmaktan cok senkretik yönüne dikkat cekilerek daha ziyade bu acidan bir okuma yapilmistir. Son olarak Gazzal ve Ibn Rüsdün, Yeni Eflatuncu felsefeyi kabul edip gelistiren bu filozoflara yönelik elestirilerine de yer verilmistir.
