Read more
Aglayarak gözlerimizi actigimiz su kisacik hayatta, ne kadar da cok üzüldük öyle degil mi Ne kadar cok seyi sorun edip günlerce uykusuz kaldik. Dilimizden hic düsürmedik sitem sözcüklerini. Hep beni mi bulur bu dertler diye avazimiz ciktiginca bagirdik. Kapadik gözlerimizi ve yüregimizi, sükür kapisina hic varamadik. Oysa bir kelebek ömrü kadardi yasamimiz. Sadece bir bahar görüp, cok uzak diyarlara göc edecektik. Bir daha degmeyecekti hüzün tasiyan rüzgarlar tenimize, bir daha aglamayacaktik. Ama olmadi, gercegi göremedik. Önce kendimizi, sonra ölümsüzlügü kaybettik. Ebede giden kervanda bir yolcuyduk, yorulduk yolumuzu kaybettik. Simdi kayboldugumuz karanliklarda bir isik ariyoruz. Biliyorum cok yakiniz ama dokunamiyoruz. Öyleyse kaldiralim gözlerimizdeki perdeleri. Yosun tutmus taslari söküp atalim yüregimizden. Bir Musab olalim, korkusuzca yürüyelim karanliklarimiza, cikalim icine düstügümüz su derin kuyulardan. Bir Musab olalim. Mekkenin cöllerinde güller actiran o Sevgiliye siginalim. Elimizin tersiyle itelim tüm dünyayi bir tarafa, cöle dönmüs yüreklerimizdeki okyanusa ulasalim.
