Read more
Olmadi... Olamadi...
Dinledigim o nefes de sustu. Onun gidisiyle bendeki tüm sesler de sustu... Hayallerim sustu... Sevinclerim, kahkahalarim sustu... Kadinligim sustu...
Akiften sonra bende kalan tek sey analigimdi.
Üzerini bal mumuyla sikica mühürleyip kapadigim ve en tenha köselere sakladigim kadinligimin yerinde simdi dimdik duran bir analik vardi.
Ben artik ölümden korkmuyorum, ölümlerden korkuyorum. Birincisinde sadece ben varim. Ama ikincisinde tüm sevdiklerim var...
Tipki sairin dedigi gibi, icim hep bir Hosca Kal Ülkesi oldu. Tüm sevdiklerim gidiyordu. Bir bendim geride kalan.
Tipki yatagi degismeyen irmak gibi... Tipki yerinden bir santim bile ayrilmayan kitalar gibi, daglar gibi...
Gidenler gidiyor, dönmüyorlardi... Ben ise hep bekliyordum. Agliyordum... Özlüyordum...
En insan yanimla, kayiplarimin yasini tutuyordum...
Ama toprak aldigini geri vermiyordu....
Yazar Safiye Cetinkayadan yine bir solukta okuyacaginiz harika bir roman...
