Read more
Jest przelom wrzesnia i pazdziernika Roku Panskiego 1226. W ostatnich dniach zycia Franciszek dyktuje jednemu ze swoich braci Testament: "Bracie, pisz!".
Jest to tekst, nad ktorym Franciszek sie zastanawial i omawial ze swoimi bracmi. Mowi w nim o sobie jako przykladzie dla swoich nasladowcow. Czuje sie odpowiedzialny za droge, ktora objawil mu Pan. Opisuje historie swojego powolania i poslannictwa, aby dac przyklad braciom - zarowno jemu wspolczesnym, jak i przyszlym.
Ostrzega tez przed pewnymi nieprawidlowosciami, ktore wkradly sie do wspolnoty braterskiej. Niekiedy czyni to w bardzo kasliwym tonie, co zaburza nieco obraz Franciszka lagodnego i pokornego, ktory obecnie bywa mocno akcentowany. Tymczasem Franciszek stoi takze przed pewnym dylematem. A mianowicie: w ostatnich dwoch latach zaczeto traktowac go jako swietego. Zarowno pelni respektu i zachwytu bracia, jak i inni ludzie sluchaja jego wspomnien, jak gdyby byly tylko piekna, ale niezobowiazujaca legenda...
W jaki sposob Franciszek moze to zmienic? Co powinien uczynic, aby go wysluchano, gdy przypomina braciom o ich powolaniu, gdy chce wyrazic swoja troske o zycie ewangeliczne? Nie chodzi tu przeciez o pobozne wspomnienia, nad ktorymi mozna pieknie pomedytowac wieczorem w chorze, ale o "niebezpieczne" wspomnienie, ktore - jesli je potraktowac powaznie - moze wywrocic cale zycie, a wnetrze skierowac na zewnatrz.
(fragm. Wstepu)
