Read more
Simdi gözlüklerimi cikarip masaya koyuyorum ve karsimda duran adam sanki orada yokmus da ben onu hayal ediyormusum gibi bakiyorum. Üzerimde sonsuz bir rehavet ve ucsuz bucaksiz bir ukalalik mevcut. Pencereden görülebilen yalniz morarmis bulutlar. Gün can veriyor. Bu durumda yiginla insan fotograf ceker. Bu adam gözyasi döküyor. Ben, diyor, asla böyle müthis bir bicimde ölemeyecegim. Ben üsüyorum. Dirseklerimi masaya dayiyorum, burnumu kaldiriyorum ve tesekkür ederim fakat süremiz bitti diyorum. Bu günlüklerin hemen simdi yakilmasi gerek. Daha fazla bu cizirtilari dinleyemeyecegim. Bu kokuya tahammül edemeyecegim.
Hemen kapiyi kapatip agliyorum. Sikici aliskanliklarim. Terk edilmesi kolay ve de mümkün, fakat yine de bu kapinin dibinde büzülüp aglamak devam ediyor. Söylemem gereken seyleri bir yürümek esnasinda tek tek mezar taslarina dagitiyorum; pespaye, cilki cikmis cümleleri ve tüm farazi ictenlik zimbirtilarini. Sanirim kayda deger bir cehaletim bile yok.
