Read more
I ha zwü Grossching, wo itz aber scho erwachse si. Aus jung si si viu bi üs Grosseutere gsi. Si hi de so wöue wüsse, wie das früecher gsi isch, wo ig no Ching sig gsi. I ha de chly afa das u dises verzeue. Grosstochter hett über ds'inte oder angere dr Chopf gschüttlet us fasch nid wöue glube: Zum Byspiu, dass ig u my Bruder im glyche Bett, u das no ime eischläferige, hige müsse schlafe, dass me i däm Gade ke Hiiztig het gha, obschons mänggisch im Winter unger Nuu grad isch gsi. Mi hig de haut aube zum Schlafe Pullover u Chappe aglit. Im wytere hett si sich verwunderet, wo ig ihre verzeut ha, dass d'Muetter ds'Wasser zum Choche no ime Chessu zum Brunne het müesse ga riiche ume natürlich no e Houzofe hett gha, wo me zersch hett müesse yhiize, bevor me de hett chönne choche. So si da no viu angeri Gschichte u Gschichtli derzue cho. Es hett mi du düecht, i chönnt ja di inisch ufschibe, de chönnese Grossching o no nacheläse, aber vilicht tüjs o angeri Lüt inträssiere. Obschon ig scho wyt über füfzg Jahr ds Bärn läbe, probiere ig bis Hüt mys Oberämmitaujänisch bizbhaute, o wes villicht für viu nid so verständlich isch. Drum schrybe ig itz hie o so, om so meh, dass es ja äbe Gschichte vo dert si. Auso, es heisst äbe de, für es Byspiu z'näh, nid "einisch" sondern "iinisch", oder nid "reiche" sondern "riiche".
