Read more
Portret legendarnego warszawskiego budynku.
Stojacy pomiedzy wiezowcami, pietrowy, calkowicie przeszklony pawilon z charakterystycznym, ekspresyjnie lamanym dachem jest doskonale znany wielbicielom peerelowskich komedii (to tu toczy sie akcja filmu "Nie lubie poniedzialku"), milosnikom sztuki wspolczesnej i rosnacej rzeszy entuzjastow architektury modernistycznej. Oddany do uzytku w 1970 roku, przez lata byl najbardziej znanym stolecznym domem meblowym, by w 2012 roku stac sie tymczasowa siedziba Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Jako muzeum goscil m.in. odwiedzana przez tysiace widzow wystawe obrazow Andrzeja Wroblewskiego, ale takze skwer sportow zimowych z torami do sankorolek, festiwal muzyki klasycznej Kwartesencja czy pokazy kina awangardowego.
We wszystkich tych rolach sprawdzil sie znakomicie. Choc z zewnatrz wydaje sie niewielki, wewnatrz zaskakuje przestronnoscia - jest zaprojektowany tak, by pomiescic obszerne ekspozycje, niezaleznie od tego, czy pokazywane sa tu meble, czy dziela sztuki. Pawilon Emilia nalezy do najciekawszych przykladow powojennego modernizmu i jest jednym z ostatnich zachowanych warszawskich pawilonow handlowych z tego okresu. Niestety, grozi mu wyburzenie.
"Emilia: meble, muzeum, modernizm" to wielowatkowa biografia tego budynku. Pisze o nim - w kontekscie odbudowy calego srodmiescia Warszawy i w kontekscie absurdow socjalistycznego handlu - historyk Blazej Brzostek, pisza historycy architektury. Przedstawiamy takze dzieje "muzeum w sklepie meblowym", czyli ostatnich kilku lat, kiedy Emilia stala sie jednym z najbardziej popularnych i lubianych miejsc na kulturalnej mapie Warszawy. Historycy sztuki i konserwatorzy szukaja tez odpowiedzi na pytanie, dlaczego najwybitniejsze przyklady polskiego modernizmu sa dzis niszczone pod nowa zabudowe i jak nalezy skutecznie chronic te architekture.
Tekstom towarzyszy szeroki wybor zdjec archiwalnych oraz dokumentacja fotograficzna budynku przygotowana przez znakomita fotografke architektury, Maje Wirkus.
