Read more
Kolejne sledztwo komisarza Brunettiego, z urzekajaca wenecka architektura w tle. Policja otrzymuje informacje o smierci jednego z kadetow Akademii Wojskowej San Martino na wyspie Giudecca. Wszystko wskazuje na to, ze 17-letni Ernesto Moro popelnil samobojstwo. Tyle ze nikt z jego otoczenia nie jest w stanie wymyslic powodu, dla ktorego chlopak moglby sie zdecydowac na ten desperacki krok. Co ciekawe, zmarly jest synem doktora Fernanda Moro, ktory zaslynal przed laty jako wyjatkowo uczciwy i bezkompromisowy polityk, jednak pewnego dnia nieoczekiwanie zrezygnowal z mandatu deputowanego. Mniej wiecej w tym samym czasie jego zona ulegla tajemniczemu wypadkowi. Komisarz Brunetti spokojnie rozwaza fakty. Budzi sie w nim zawodowa podejrzliwosc...
Donna Leon urodzona w Nowym Jorku w rodzinie irlandzko-hiszpanskiej Donna Leon po raz pierwszy odwiedzila Wlochy w roku 1965 bedac na studiach i przez nastepne dziesiec lat przyjezdzala tam regularnie, w miedzyczasie pracujac w USA, w Iranie, w Chinach i w Arabii Saudyjskiej jako nauczyciel angielskiego. Sama Donna Leon mowi o sobie, ze jest kims zupelnie bez ambicji, ze jedno, czego zawsze chciala, to zeby w zyciu bylo zabawnie i milo. Przez ponad 15 lat, jak mowi, nigdy nie mieszkala na tym samym kontynencie, ale dziewiec miesiecy spedzone w Arabii Saudyjskiej bylo dla niej tak strasznym doswiadczeniem, ze postanowila przestac podrozowac i osiedlic sie w Wenecji. Zalatwila sobie prace na uniwersytecie marylandzkim, ktory wspolpracowal z amerykanskimi bazami wojskowymi w Veneto (Wenecja Euganejska) co pozwolilo jej mieszkac tam, zyc jak Wloszka, a pracowac jak Angielka, czyli wykorzystujac znajomosc jezyka ojczystego.
Przypadek sprawil, ze napisawszy ksiazke, ktora przelezala poltora roku w szufladzie, wyslala ja na konkurs do Japonii i zdobyla pierwsza nagrode, co pociagnelo za soba podpisanie kontraktu na nastepne dwie i w ten sposob w roku 1992 narodzila sie seria pietnastu do tej pory powiesci, ktorych bohaterem jest komisarz Guido Brunetti.
Donna Leon lubi inteligencje, hojnosc, Jane Austen, psy, kantaty Bacha, lubi wypic kawe w lozku, chodzenie po gorach, lody, Nowy Jork i bez, nie lubi retorycznych pytan, rozowego koloru, psychoanalizy, Hemingwaya, zdan, ktore zaczynaja sie od "Jestem rodzajem osoby, ktora..." i nie lubi, zeby ktos jej mowil, co ma robic.
Lubi takze (choc to chyba za malo powiedziane) muzyke klasyczna, zwlaszcza tworczosc Haendla i dlatego od lat jest menadzerem orkiestry Il Complesso Barocco.
