Read more
Kuslarin tek derdi özgürlük onlar öldürmeyi bilmiyor
Kervanin mechul yolcularindan biriydim yalnizca. Basimi gökyüzüne kaldirmis yildizlari sayiyordum. Böylece cocuk aklimca ölümlerden kaciyordum. Ama savas görmüs olan gönüllerde, zaman cok yavas ilerler. Insanlar aci cekince önce gözleri keskinlesir, kavislerinde ölüme özgü bir acinin nisanesi belirir. Hele de gözlerinin önünde annesini yitirmis bir cocuksaniz erken yaslanirsiniz; sonra her kadinda annenizin kana boyanmis güzelligini görürsünüz, bir kadini sevmekten korkarsiniz.
Ben Ziyanur, yüzümün bir yani savas öteki yani baris iken ölümü sayikladim. Ölseydim, unutulup gidecektim; ölmedim. Kim bilir, benim gibi mülteci olan ve olacak cocuklarin feryadi olabilmem icin belki de ölüm bana dokunmadi. Ama ölümün nefesini hep ensemde hissettim, mülteci olarak ayrildigim topragima bir savas muhabiri olarak geri döndüm. Topragimi öpüp yüregime koydum. Güclü bir el silkeledi beni sonra, sanirim yaraticinin eliydi. Gözlerimi gökyüzüne kaldirdim, tipki yillar öncesinde yaptigim gibi, yildizlari saydim. Bir ask, bir hayat, bin ölüm cok sey demekti, simdi egme kirpiklerini cocuk ölüm bir son degildi Yildizlari say ve ölümün seni iskalamasini bekle
