Read more
Sprawcze dzialanie katastrof dokonuje sie poprzez zaklocenia i zniszczenia. Katastrofy wprowadzaja zamet, wytracaja z rownowagi, dezorganizuja porzadek ludzkiej egzystencji, wymuszajac nierzadko przewartosciowanie obowiazujacej wiedzy o swiecie i zmiane kursu rozwoju cywilizacji; zawsze sygnalizuja przy tym koniec pewnego swiata, a rownoczesnie stymuluja narodziny nowego. Ich dziwaczny urok bierze sie z tego, ze pozwalaja nam doswiadczyc czegos niespodziewanego, a tym samym poszerzyc nasz horyzont poznawczy. Konrad Wojnowski podejmuje sie w ksiazce nastepujacego zadania: tak zdefiniowac katastrofe, by ukazac jej potencjalnie produktywny charakter. W tym celu siega po filozofie mediow, teorie komunikacji i fizyke informacji - dziedziny nauki, ktore wskazuja na bliski zwiazek miedzy tworczoscia (nowymi informacjami) a nieoczekiwanymi zdarzeniami. Nastepnie analizuje rozne przypadki "pozytecznych katastrof", ktore mialy miejsce w polu kultury. Podjeta tutaj proba pozytywnej waloryzacji katastrofy stanowi wyzwanie swiadomie rzucone nowoczesnemu fetyszowi bezpieczenstwa, ktory od XVIII wieku ksztaltowal rozne formy kulturowej aktywnosci na Zachodzie.
