Read more
Od kultury "ja" do kultury "siebie" jest dyskusja z popularnym trybem badania tozsamosci opartym na liniowym, synkretycznym modelu narracji. W antropologicznie zorientowanej analizie tekstow moga okazac sie uzyteczne odmienne konstrukcje: na przyklad te decentryczne i nieciagle, odwolujace sie do diachronii i epizodycznosci. Kluczem do "innej koncepcji tozsamosci" moze okazac sie - przyblizany w kilku odslonach - relacyjny, "skrecony", "zaimkowy", niejednorodny i wieloglosowy model tozsamosci okreslany terminem siebie. Jego zapleczem sa dyskusje na temat self, selbst, soi - form tozsamosci okreslanych zaimkiem zwrotnym - oraz na polskim gruncie koncepcje dotyczace jazni. Praca przypomina teoretyczne ujecia (m.in. szkola chicagowskiego interakcjonizmu w socjologii, filozofia siebie Stanislawa Brzozowskiego, troska o siebie u Michela Foucaulta) i wyprobowuje "zorientowane na tozsamosc w zwrocie" dyskursy socjologiczne, psychoanalityczne, filozoficzne, posthumanistyczne i neurokognitywne. Skutecznosc "narzedzi relacyjnych" testowana jest w konfrontacji z tekstami - m.in. Virginii Woolf, Waltera Benjamina, Ralpha Waldo Emersona,Michela de Montaigne, Marie de Gournay, Sei Shonagon, Susan Sontag, Rolanda Barthesa, Marka Bienczyka i Tadeusza Komendanta.
